در ایام میلاد حضرت صدیقه طاهره سلام الله علیها قرار
داریم. انشاء الله در جهات ملکوتی از ایشان بیشتر بهره ببریم.
یک آیه و چند سؤال
در سوره مبارکه بقره در آیه شریفه می خوانیم: یَسْئَلُونَکَ
عَنِ الْأَهِلَّةِ قُلْ هِیَ مَواقیتُ لِلنَّاسِ وَ الْحَجِّ وَ لَیْسَ الْبِرُّ بِأَنْ
تَأْتُوا الْبُیُوتَ مِنْ ظُهُورِها وَ لکِنَّ الْبِرَّ مَنِ اتَّقى وَ أْتُوا الْبُیُوتَ
مِنْ أَبْوابِها وَ اتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُون: از تو درباره هلال هاى
ماه می پرسند، بگو: آنها وسیله تعیین اوقات [براى امور دنیایى و نظام زندگى] مردم
و [تعیین زمان مراسم] حج است. و نیکى آن نیست که به خانه ها از پشت آنها وارد شوید،
[چنان که اعراب جاهلى در حال احرام حج از پشت دیوار خانه خود وارد می شدند نه از در
ورودى] بلکه نیکى [روش و منشِ] کسى است که [از هر گناه و معصیتى] مىپرهیزد. و به
خانه ها از درهاى آنها وارد شوید و از خدا پروا کنید تا رستگار شوید(بقره /189)
در ایام جاهلیت رسم بر این بود هرکه از مراسم حج
باز می گشت برای ورود به خانه اش به جای ورود از درب، از دیوار پشتی قسمتی را خراب
می کرد و وارد می شد؛ شاید به این معنی که مسیر زندگی ام را عوض کرده ام.
قرآن با این سنت مقابله می کند و می فرماید که
این کاری غلط و بی پایه است. سپس به معرفی نیکی و بِرّ می پردازد و برّ را از در
وارد شدن می خواند. صحیح است که کار آنها
غلط بوده ولی می شد با نهی از این کار مطلب را تمام کند در حالیکه به تعریف برّ می
پردازد. ولی آیا این ورود از در خانه ها اینقدر اهمیت دارد که معیار نیکیست، و
آنقدر وزن دارد که بین دو تقوا قرار گیرد. در آیه محاسبه که یک چنین ترکیبی
داشتیم( قرار گرفتن امری بین دو تقوا، با این تفاوت که آنجا دو امر به تقوا بود و
اینجا یک فعل ماضی و یک امر قرار دارد) نشان از اهمیت فوق العاده مطلب بود.
از طرفی می فرماید بِرّ کسی است و نه چیزی، در
حالیکه می دانیم برّ شیء است و نه شخص. عمده مفسّرین که می خواسته اند فقط با
مسائل ادبی به سراغ قرآن بروند یا بَرّ( نیکوکار) را در تقدیر گرفته اند، برخی هم
ذو البرّ( نیکوکار) را، یا یک برّ دومی بعد برّ را.
حال آنکه اگر چنین تقدیر های بعیدی قرار بود باشد
خود خدا صراحتا بیان می فرمود. اینجاست که می توان فهمید که قرآن را با کتاب مُغنی
و چند کتاب ادبی نمی شود فهمید. متأسفانه بسیاری خواسته اند قرآن را اصلاح کنند
نعوذ بالله مثل دیواری که ریختگی دارد و باید آن را پر کرد.
المیزان پاسخ می دهد
از انحصارات تفسیر شریف المیزان که از روح مطهر
علامه نشأت گرفته همین پاسخ است. ایشان می فرمایند: در آیه شریفه خوب بودن آن را نفى،
و خوب بودن تقوا را اثبات کرده و در اثبات خوبى تقوا ظاهر کلام اقتضا مىکرد بفرماید:"
و لکن البر هو التقوى" ولى به جاى آن فرمود:" وَ لکِنَّ الْبِرَّ مَنِ
اتَّقى"، تا بفهماند کمال آدمى در اتصاف به تقوا است، که مقصود هم همین اتصاف
و داشتن تقوا است، نه صرف حرف و مفهوم(ترجمه المیزان، ج2، ص: 82)
پس قرآن با این تعبیر می خواهد الگوی عملی ارائه
بدهد نه فقط لیستی از خوبی ها در تعریف برّ. و این خود نشان می دهد سخن راندن صرفا
در فضای تئوری مشکل را حل نمی کند. الگوی عملی برّ به استناد خود قرآن در سوره دهر
علی و اولاد علی علیهم السلام است( آیات 5 تا 22)
سؤالی دیگر
از در وارد شدن یعنی چه؟
برای پاسخ به این سؤال باید به سراغ آیه ای دیگر
در همین سوره مبارکه برویم. در آنجا که خداوند به بنی اسرائیل امر می کند که برای
جهاد با مشرکین به فلسطین وارد شوند آنهم با حالت و ذکری خاص: وَ إِذْ قُلْنَا ادْخُلُواْ
هَذِهِ الْقَرْیَةَ فَکُلُواْ مِنْهَا حَیْثُ شِئْتُمْ رَغَدًا وَ ادْخُلُواْ الْبَابَ
سُجَّدًا وَ قُولُواْ حِطَّةٌ نَّغْفِرْ لَکمُ خَطَایَاکُمْ وَ سَنزَیدُ الْمُحْسِنِین: و [یاد کنید] هنگامى
را که گفتیم: به این شهر [بیت المقدس] وارد شوید، و از نعمت هاى آن هر چه که خواستید،
فراوان و گوارا بخورید و از دروازه [شهر یا درِ معبد] فروتنانه و سجده کنان درآیید
و بگویید: [خدایا! خواسته ما] ریزش گناهان ماست، تا گناهانتان را بیامرزیم و به زودى
[پاداش] نیکوکاران را بیفزایم( بقره/ 58)
در این آیه شریفه دو دخول مطرح شده؛ اولی دخول به
قریه به معنای سرزمین است و دومی دخول در باب.
دخول اول، دخولی مادی به فلسطین برای جهاد بود که
البته از آن سر باز زدند و نتیجه پیروزی در آن هم مادی بود که بهره مندی از نعمات
آن سرزمین است. اما دخول دوم، دخولی معنوی با نتایجی معنویست. یعنی دخولی همراه با
سجده که حالت خضوع تام است بعلاوه ذکر خاص توبه بر لب. نتیجه آن هم غفران لغزش ها
ومزید عطیه برای مؤمنین است که معنوی است. پس دخول در باب در معنای خاص و کاربرد
قرآنی آن باید معنوی باشد.
ظاهر ملاک نیست
از لحاظ
عقلی هم واضح است که صرف دخول ظاهری از یک در که اثری اینچنانی ندارد. مثلا امروزه
افرادی مثل آل سعود از درب کعبه و با همین اذکار استغفار وارد خانه خدا می شوند.
در این باب ابوبصیر می گوید با معصوم در اطراف
کعبه بودیم و در آن سال حجاج بسیار برای زیارت آمده بودند و صدای ناله های العفو و
استغفار بلند بود. به امام گفتم: چقدر حاجی و ناله بسیار است. ایشان فرمودند: چقدر
حاجی کم و ناله بسیار است. سپس تصرفی کردند و من هم دیدم که اغلب به شکل حیوانات
در اطراف خانه خدا می گشتند و اندکی انسان در بین آنها مشاهده می شد.
اتفاقا منافقین در این امور ظاهری غلیظ ترند.
خلیفه دوم در ظاهر از زاهد ترین به شمار می آمد. این در حالیست که زهد صفت قلب
است، نه جسد. لباس وو فرش پاره که نشان زهد نیست.او تارک دنیا برای دنیایی بزرگ تر
یعنی ریاست بود. سلیمان نبی و داود نبی علیهما السلام با وجود حشمت بسیار أزهد زمان خویش
در واقع بودند.
آیه می فرماید صرف دخول از این در مغفتر میدهد.
این چه دریست که دخول در آن چنین اثری عظیمی دارد.
کسب مغفرت؛ نتیجه عمل به کل دین
قرآن می فرماید برای مغفرت و رهایی از عذاب، باید
اولا به دین عمل شود و ثانیا باید به همه آن عمل شود. این کار فرعونیان است و
انجام دهندگان آن هم نشین فرعونند: ...أَفَتُؤْمِنُونَ بِبَعْضِ الْکِتابِ وَ تَکْفُرُونَ
بِبَعْضٍ فَما جَزاءُ مَنْ یَفْعَلُ ذلِکَ مِنْکُمْ إِلاَّ خِزْیٌ فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا
وَ یَوْمَ الْقِیامَةِ یُرَدُّونَ إِلى أَشَدِّ الْعَذاب...: آیا به بخشى از کتاب
[آسمانى] ایمان می آورید و به بخشى دیگر کفر می ورزید؟ [حرام بودن جنگ و آواره کردن
را مردود می شمارید، و وجوب آزاد کردن همکیشان را از اسارت قبول می کنید!] پس کیفر
کسانى از شما که چنین تبعیضى را [در آیات خدا] روا می دارند، جز خوارى و رسوایى در
زندگى دنیا نیست، و روز قیامت به سوى سخت ترین عذاب بازگردانیده می شوند( بقره/85)
پس باب مغفرت همان باب دین است. پس باید
دید که باب دین چیست.
درباره خود باب باید اشاره کرد که درب، محل ورود
به یک فضا و محل خروج تجلّیات درون آن فضا به بیرون است. از طرفی اگر دربی نباشد
ورود به آن فضا ممکن نیست. دیگر اینکه برای امور منیع و رفیع درب قرار می دهند.
یک محل ممکن است درب های فراوانِ در دسترس داشته
باشد و یا فقط یک در داشته باشد. دین حق تعالی قابل نفوذ برای تک تک ما نیست و ورود
به آن هم سنخ بودن با آن را می طلبد. پس درب آن باید کسی باشد که جانش با دین متحد
است. از طرفی هم امر شده ایم و باید در این باب وارد شد.پس باید راهنمایی از همان
سنخ موجود باشد.
در این آیه برای بنی اسرائیل، پذیرفتن ولایت
هارون شرط است. سحره فرعون هم که خواستند ایمان بیاورند گفتند به ربّ موسی و هارون
ایمان آوردیم: « قالوا آمنّا بربّ موسی و هارون» . اگر رب هارون موضوعیت نداشت ههمان
رب موسی کفایت می کرد و تکرار در قرآن به هیچ وجه لغو و بیهوده نیست.
اتفاقا در ماجرای سامری هم یرپیچی ار هارون مهر
کفر بنی اسرائیل، مُهر خورد و وارد در نشدند.
ولایت امیرالمؤمنین و اهل بیت، باب ورود به دین
خداوند به پیامبر امر کردند که اجر رسالت خود
را مودت به اهل بیت قرار بده: قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ
فِی الْقُرْبى وَ مَنْ یَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَزِدْ لَهُ فیها حُسْناً إِنَّ اللَّهَ
غَفُورٌ شَکُور: بگو: از شما [در برابر ابلاغ رسالتم] هیچ پاداشى جز مودّت نزدیکان
[یعنى اهل بیتم] را نمىخواهم. و هر کس کار نیکى کند، بر نیکىاش مىافزاییم یقیناً
خدا بسیار آمرزنده و عطاکننده پاداش فراوان در برابر عمل اندک است ( شوری/ 23)
ورود در باب پس یعنی ولایت را بپذیرید و در همین
باب سیر کنید.
در روایتی از جانب رسول الله، حضرت امیر جداکننده
حق از باطل معرفی شده اند: لکُلِّ اُمّة صدّیقٌ و فاروقٌ، و صدّیق هذه الاُمة و
فاروقه علیّ بن ابیطالب، إنّ علیّاً سفینة نجاتها و باب حطّتها: هر امتی را
صدیق و جدا کننده ایست و صدیق و جداکننده حق از باطل این امت علی بن ابیطالب است.
همانا او کشتی نجات و درب توبه این امت است.
البته این مقام منحصر در ایشان نیست بلکه متوجه
اهل بیت نبوت است یعنی پیامبر، حضرت صدیقه و دوازده امام علیهم السلام را شامل می
شود. این باب برای ما تا یوم القیامه باز است. ما هیچگاه از عهده زلالز کردن
خودمان بر نمی آییم که باید در این مسیر از اهل بیت خصوصاً حضرت زهرا علیها السلام
مدد بجوییم.
محاسبه, دیدبانی دشمنان
ما دو دشمنِ پنهانِ قسم خورده ی قویِّ هم
پیمان به نام نفس و شیطان داریم. در
محاسبه در می یابیم که از چه ناحیه ای این دشمنان به ما حمله می کنند.
یک منفذ کوچک در یک سدّ بزرگ در ابتدا خود را به
صورت یک نمِ جزئی نشان می دهد و تدریجا
آنقدر گسترده می شود تا در نهایت سد را فرو بریزد.
در نفس هم اینچنین روند نامحسوسی جریان دارد.
گناهان کوچک در ابتدای راه آنقدر شکننده به چشم نمی آیند. اما برخی از حرام خوار
ها که به چشم خود دیدیم، از اهل احتیاط های گذشته بودند.
امیر المؤمنین علیه السلام می فرمایند: خُذِ
الحائطة لدینک: نسبت به دینت با احتیاط عمل کن.. حائط به معنای دیوار اطراف
جایی است. این دیوار احتیاط اگر باغ پُر ثمر وجودمان را فرا نگیرد دزدان و دشمنان،
به میوه ها دستبرد می زنند و چه بسا باغ را خراب کنند. اگر مراقبت نکنیم حاصل
عمرمان بر باد می رود. کسانی را دیده ایم که در مباح ها حتی احتیاط می کردند اما
حالا تصرف در بیت المال می کنند.
یا فردی ابتدا حرف های بیهوده می زند ولی آنقدر
پیش می رود که پس از مدتی یک حرف درست از دهانش خارج نمی شود و یا اوا درنده نیست
ولی کم کم چنین درنده خو می شود. گاهی عذر بدتر از گناه هم می آورد و می گوید: این
خُلق من است. خوب پس خلقت را عوض کن چونکه این شیطانی است. آیا جایز است به بهانه شوخ
طبع بودن همه اطرافیان را تخریب کنیم؟
توصیه امیرالمؤمنین به مراقبه و محاسبه
ذیل آیه شریفه وَ إِذا حَکَمْتُمْ بَیْنَ النَّاسِ
أَنْ تَحْکُمُوا بِالْعَدْلِ : و هنگامى که میان مردم داورى می کنید، به عدالت
داورى کنید.(نساء /58) نقل شده که دو بچه خطّی نوشته بودند و نزد امام حسن مجتبی
علیه السلام بردند تا بفرمایند کدام زیباتر است. حضرت امیر علیه السلام که آنجا
حاضر بودند فرمودند: یا بُنَیَّ فانظُر کیف تحکم، فإنّ هذا حکماً و الله سألکم
عنها یوم القیامه: فرزند عزیزم دقت کن که چگونه نظر می دهی. چون این نظر دادن،
قضاوت است و خداوند در روز قیامت از شما درباره آن بازخواست می کند.
بله، اینطور نیست که زندگی بیاید و برود و ما هم
بیاییم و برویم و هیچ نشود. اگر محاسبه نکنیم، اندک اندک سدّ ایمان فرو می ریزد.
شیطان 6 هزار سال سجده کرد و همه را به یک باره دود کرد. این را متأسفانه بین برخی
زن و شوهر ها دیده می شود که زمانی هدیه ای خریده سپس سر یک دعوا آن مثلا پاره می
کند و یک شبه همه را خراب می کند. خداوند با کسی قوم و خویشی ندارد و اگر کسی
دانسته خود را به چاه افکند دستش را نمی گیرد.
اگر محاسبه نکنیم خطاهایمان را فراموش می کنیم و
قاعدتاً توبه هم فراموش می شود در حالیکه توبه واجب است برفرض اینکه محاسبه واجب
نباشد که هست. این عدم توبه موجب می شود که گناهان در وجود ما رسوب کند و تبدیل به
ملکات شود که به راحتی از وجودمان پاک نمی شوند.
از ابتدای بحث محاسبه برای دور نماندن از عمل،
قرار شد که شب ها عمل و نیت پشت صحنه آن را محاسبه کنیم، اگر خوب بود خدا را شکر
ککنیم و خود را مورد لطف و احسان او ببینیم و در نتیجه خود را بدهکار او ببینیم.
مهم ترین عامل بدبختی
فراموشی حساب روز قیامت بنا بر نص قرآن مهم ترین
عامل شقاوت است: یا داوُدُ إِنَّا جَعَلْناکَ خَلیفَةً فِی الْأَرْضِ فَاحْکُمْ
بَیْنَ النَّاسِ بِالْحَقِّ وَ لا تَتَّبِعِ الْهَوى فَیُضِلَّکَ عَنْ سَبیلِ اللَّهِ
إِنَّ الَّذینَ یَضِلُّونَ عَنْ سَبیلِ اللَّهِ لَهُمْ عَذابٌ شَدیدٌ بِما نَسُوا یَوْمَ
الْحِساب: [و گفتیم:] اى داود! همانا تو را در زمین جانشین [و نماینده خود] قرار
دادیم پس میان مردم به حق داورى کن و از هواى نفس پیروى مکن که تو را از راه خدا منحرف
مىکند. بىتردید کسانى که از راه خدا منحرف مىشوند، چون روز حساب را فراموش کرده‌اند،
عذابى سخت دارند(ص/26)
به این پله های سقوط توجه کنید: تبعیت از هوی،
ضلالت از راه خدا، عذاب شدید. در آخر آیه همه را محصول یک چیز می داند و آن
فراموشی روز حساب است. در حقیقت عمده، توجه به حساب است و نه صرفاً معاد. این توجه
باعث می شود که حال گناه از انسان برود. مثلا اگر فردی توجه داشته باشد که فردا
امتحان دارد به درس خواندن مشغول می شود ولی اگر فراموش کند چه بسا برود بیرون و
گردش کند.
حساب کشیدن از همه؛ آری یا خیر؟!
دسته ای از آیات می فرمایند از همه حساب کشیده
خواهد شد: فَلَنَسْئَلَنَّ الَّذینَ أُرْسِلَ إِلَیْهِمْ وَ لَنَسْئَلَنَّ الْمُرْسَلین:
از کسانى که پیامبران به سویشان فرستاده شده و از شخص پیامبران به طور یقین پرسش خواهیم
کرد( اعراف/ 6)
دسته ای دیگر می گویند که عده ای بدون حساب به
بهشت یا جهنم می روند: أُولئِکَ الَّذینَ کَفَرُوا بِآیاتِ رَبِّهِمْ وَ لِقائِهِ
فَحَبِطَتْ أَعْمالُهُمْ فَلا نُقیمُ لَهُمْ یَوْمَ الْقِیامَةِ وَزْنا: آنان کسانى
هستند که آیات پروردگارشان و دیدار [قیامت و محاسبه اعمال] را به وسیله او منکر شدند،
[و] در نتیجه اعمالشان تباه و بىاثر شده است، و روز قیامت میزانى براى [محاسبه اعمال]
آنان برپا نمی کنیم( کهف/ 105) و یا می فرماید: ... وَ مَنْ عَمِلَ صالِحاً مِنْ
ذَکَرٍ أَوْ أُنْثى وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَأُولئِکَ یَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ یُرْزَقُونَ
فیها بِغَیْرِ حِساب: ... و از مردان یا زنان کسانى که کار شایسته انجام دهند
در حالى که مؤمن باشند، آنان در بهشت درآیند و در آن بىحساب روزى یابند( غافر/
40)
در جمع و توضیح این آیات باید گفت که ترازو و
میزان برای عیار سنجی خلوص است. حال اگر کسی یا خلوص محض است و یا تیرگی محض، دیگر
نیازی به سنجیدن ندارد. در مورد بهشت حساب تکلیف هست اما رزق و اجرشان در بهشت به
غیر حساب است. درباره جهنمی هم: أُولئِکَ الَّذینَ لَیْسَ لَهُمْ فِی الْآخِرَةِ
إِلاَّ النَّارُ وَ حَبِطَ ما صَنَعُوا فیها وَ باطِلٌ ما کانُوا یَعْمَلُون:
اینان کسانى هستند که در آخرت، سهمى جز آتش براى آنان نیست و آنچه کرده‌اند، در آخرت
تباه و بىاثر مىشود، و آنچه همواره انجام مىدادند، باطل است.
آنجا مثل دنیا دیگر حق و باطل مخلوط نیست و همه
چیز روشن است. تصورات ما درباره مسائل معاد عموماً غلط است. مثلا آنجا فرموده حساب
شخصی آسان و یسیر است: فأَمَّا مَنْ أُوتىِ کِتَابَهُ بِیَمِینِهِ(7)فَسَوْفَ یحَاسَبُ
حِسَابًا یَسِیرًا (انشقاق/8) به خاطر این است که وجودش در مقابل حقیقت
پذیرنده بوده و اگر حساب شدیدی دارد: فَحاسَبْناها حِساباً شَدیدا(طلاق/8)
به خاطر نفوذ ناپذیری در برخورد با حقیقت است و نه امور اعتباری دنیایی.
